Lukta av nynorsk: No også i VG

Verda står truleg til påske også i år. Men ein kan jammen byrje å lure. For no har til og med VG publisert ei redaksjonell sak (som ikkje handlar om nynorsk eller sidemål) på nynorsk.

Tekst: Torgeir Dimmen

Det er saka om verdas tyngste kvinne som no endeleg kan smila igjen. (Publisert av ein av VG sine redaksjonelle medarbeidarar 10.3.2017.)

Redaksjonelt produserte saker på nynorsk i dei såkalla riksavisene Aftenposten, VG og Dagbladet har vore ei kampsak for målrørsla i mange år. Det er viktig fordi både nynorskbrukarar og bokmålsbrukarar treng å sjå at nynorsk kan brukast til alle slags saker, ikkje berre til lesarinnlegg, dikt, helgekommentar ved Are Kalvø og i intervju med Jon Fosse. Målet er større språkleg mangfald i alle medium i alle slags saker. Det vil både auke den språklege toleransen og redusere fordommane mot den minst brukte språkforma.

No har altså VG publisert ei sak på nynorsk, både i papiravisa og i nettavisa. Står ein bastion for fall? Det står att å sjå. Då må denne eine saka få følgje av fleire etter kvart.

Eit ekstra poeng ved dette vesle nynorsk-stuntet til VG er at dei gjer det både i nettavisa vg.no og i papiravisa. Dette er verdt å merke seg.

Nynorsk luktar nemleg ulikt i ulike medium. Behovet for å halde seg for nasen ser i alle fall ut til å vere avhengig av kanalen. Slik har det vore lenge. I radio og fjernsyn har t.d. NRK og TV2 brukt nynorsktalande medarbeidarar i mange tiår. Etter kvart utan at nokon tenkjer over det. Akkurat no er det t.d. 100 % nynorskandel i TV2 sitt vermeldarkorps og minst 50 % blant sportsankera. Har dette ført til sjåarstorm og protestar frå sinte riksmålsfolk? Neppe.

Same mangelen på antinynorskrefleks gjeld truleg dei aller fleste som klikkar seg inn på nett-tv-sakene til våre dagars riks- og regionaviser. Der møter ein som kjent eit salig mangfald av dialektar og målformer hjå reporterane og kommentatorane. Også hjå VG sine folk.

Munnleg nynorsk og nynorsknær dialekt ser altså ut til å vere lettare å akseptere i media enn skriftleg nynorsk. Men det er også skilnad på om teksten er publisert på skjerm eller papir.

Her kan praksisen til VG sin Akersgate-granne Aftenposten tene som døme. I det avishuset har dei lenge publisert ei og anna nynorsksak på aftenposten.no. Ikkje berre i kronikkar og kommentarar frå eksterne skribentar, men også i heilt standard redaksjonelle saker, utstyrte med nynorsk tittel, bilettekst og det heile.

Eit ferskt døme er featuresaka om eit hyttefelt i Suldal (aftenposten.no 12.3.2017).

Eg har notert mange slike nynorsksaker frå aftenposten.no dei siste tre-fire åra. Det tyder på at både nettdesken – og ikkje minst lesarane – synest dette brotet med avishuset si offisielle språklege linje ikkje er noko problem. Korkje for botnlinja i konsernet eller for å forstå innhaldet.

Denne interessante erfaringa bør også VG og andre nynorskvegrande avishus merke seg.